کسی تعبیر خواب -فرویدی- بلد نیست؟

بعد از تماشای فیلم سینمایی «بهار، تابستان، پاییز، زمستان... و بهار» طی خوابی که کلاً یک‌ساعت‌ونیم بیشتر طول نمی‌کشد، این رویا را می‌بینم: 

رفته‌ام کتاب‌فروشی تا برای یکی از دوستانم (دختری که قبلاً دوستش می‌داشته‌ام) کتابی به‌عنوان هدیه‌ی تولد بخرم. ماه رمضان است و تصمیم می‌گیرم برایش یک قرآن بخرم. در همان خواب یادم می‌آید (و تصاویرش از مقابل چشمم عبور می‌کند) که پارسال هم یکی از دو هدیه‌ی تولدی که برایش خریده‌بودم، قرآن بوده؛ به این دلیل ساده، که پارسال هم تولدش در ماه رمضان بوده. (دیگری، یک‌چیز چوبی تزئینی است که هرچه فکر می‌کنم یادم نمی‌آید چیست.) از اینکه قصد خرید هدیه‌ی تکراری دارم، شرمنده‌ام، اما ایده‌ی دیگری به ذهنم نمی‌رسد و می‌روم یک قرآن نسبتاً نفیس را انتخاب می‌کنم. قرآن انتخاب‌شده به‌رغم اینکه نفیس است، چندان خوش‌خط نوشته نشده. از آقای کتاب‌فروش -که پیرمرد غریبه‌ای است- می‌پرسم قیمتش چقدر است؟ می‌گوید: «100 تومن.» و انگار که تردید داشته باشد، پیرزنی را که آن حوالی است، نگاه می‌کند. پیرزن به‌نظرم آشناست -اما نمی‌دانم کیست. می‌گوید: «50 تومن.» کتاب‌فروش دوباره فکری می‌کند و می‌گوید: «نه، همان 100 تومن.» قیمت اندکش متعجب و درعین‌حال خوشحالم کرده، ولی به‌خاطر خط ناخوشش برای خرید تردید دارم. از کتاب‌فروش می‌پرسم که «قرآن دیگه‌ای ندارید؟» قبل از اینکه او جواب بدهد، دختری از آشنایانم -که آن اطراف است، ولی باز هم نمی‌دانم کیست- خنده‌ی تمسخرآمیزی می‌زند که «قرآن یه نسخه بیشتر نیس! جلد دوم نداره.» ناراحت می‌شوم و می‌گویم: «خودم می‌دونم قرآن جلد دوم نداره» و از آقای کتاب‌فروش خواهش می‌کنم همان قرآن را برایم کادو کند. کاغذکادوی ساده‌ای از زیر میزش درمی‌آورد و مشغول کادو کردن می‌شود. می‌روم آن ته‌های کتاب‌فروشی که حالا ناگهان -اما به‌طوری که کاملاً عادی به‌نظر می‌رسد- شبیه اتاق پذیرایی خانه‌ی پدری‌ام شده است، برای خودم می‌گردم، و درعین‌حال آقای کتاب‌فروش را زیر نظر دارم. از همان دور می‌بینم که حال کتاب‌فروش ناگهان به‌هم می‌خورد و شروع می‌کند به استفراغ‌کردن. من که حالا روی زمین دراز کشیده‌ام (در اتاق پذیرایی خانه‌ی پدری) صحنه را می‌بینم، اما خودم را به‌خواب‌می‌زنم و برای کمک جلو نمی‌روم. پیرزنی که آن حوالی می‌پلکید، می‌رود کمک. از اینجا به بعد، آقای کتاب‌فروش، پدرم است.  

در صحنه‌ی بعدی تقریباً همه‌ی ارکان صحنه عوض می‌شوند. انگار چند ساعتی از ماجراهای قبلی گذشته. من در اتاق پذیرایی خانه‌ی پدری دراز کشیده‌ام و در همان‌حال دارم با لپ‌تاپم کار می‌کنم. از لپ‌تاپ صدای آوازخواندن علیرضا افتخاری می‌آید. پدرم که پیر و مریض است (مثل روزهای آخر عمرش) تلوتلوخوران وارد اتاق می‌شود. حواسم هست که او پدرم است، اما خب، به‌هرحال همان کتاب‌فروش است و باید بروم کتابم را (قرآنی را که خریده‌ام) از او بگیرم. می‌خواهم بپرسم «پول کتاب چقدر شد؟» اما می‌گویم «حساب ما چقدر شد؟» (انگار که در رستورانی جایی...) و خودم شرمنده می‌شوم. پدرم البته انگار حواسش نیست؛ به‌جاش، حالا کم‌کم می‌فهمم که از دستم عصبانی است. می‌گوید: «امشب شب قدره؛ آدم باید -به‌جای آهنگ‌گوش‌دادن- به فکر دعا و عبادت باشه.» بعد ازم می‌خواهد که بنشینم و چند دعا را با صدای بلند بعد از او تکرار کنم. سعی می‌کنم با خواندن دعاها با صدای آرام‌تر کار را پیش ببرم، اما با حرکات دست و نگاهش به‌م می‌فهماند که باید از اعماق وجودم بخوانم. با تمام وجود می‌خوانم و کاملاً احساس می‌کنم که درونم آشوب می‌شود و امعا و احشایم درد می‌گیرد. بعد از دو-سه‌ دعای کوتاه، آخرین دعا را می‌خواند و بلافاصله بعد از تکرار آن توسط من، می‌گوید: «امیدوارم اونم (احتمالاً منظورش امام زمان یا خداست) به تو سلام کنه.» ولی کاملاً ناامید به‌نظر می‌رسد. قرآنی را که خریده‌بودم به‌م می‌دهد و بلند می‌شود برود. تلوتلوخوردنش را می‌بینم و با اینکه می‌دانم به‌خاطر حال تهوع چند ساعت قبلش است، خودم را می‌زنم به آن راه و می‌پرسم: «چرا تلوتلو می‌خوری؟» می‌گوید: «من همیشه تلوتلو می‌خورده‌م.» -که البته منظورش از وقتی است که مریض شده- و من باز شرمنده می‌شوم. می‌گویم: «نگفتی پول کتاب چقدر شد؟» بدون تعارف و مکث -که تعجبم را برمی‌انگیزد- می‌گوید: «هفت هزار تومن.» از افزایش ناگهانی قیمت تعجب می‌کنم، اما بلافاصله پول را درمی‌آورم و به‌ش می‌دهم. به‌عنوان تعارف می‌گویم: «آدم باید دستش توی جیب خودش باشه.» لبخند تمسخرآمیزی می‌زند؛ انگار خواسته‌ام بگویم که «او» کسی است که باید دستش توی جیب خودش باشد. می‌گویم: «منظورم خودم بود.» و چون باز همان لبخند روی صورتش است، می‌گویم: «باید مثل بچه‌تهرانی‌ها تا سی‌سالگی هیچ کاری نمی‌کردم و ازت پول می‌گرفتم...» از این حرفم خیلی راضی‌ام. پدرم هم انگار قانع شده، چیزهایی می‌گوید که یادم نمی‌ماند.  

چند لحظه بعد با چشمان خیس از خواب بیدار می‌شوم. دلم برای پدرم تنگ شده و خودم را به‌خاطر مریضی‌هاش و روزهای سخت آخر عمرش سرزنش می‌کنم.